Historische woorden

Danny Vansloen, 2014

Voetbalclub SLW Maaseik werd op 13 juli 1963 boven het doopvont gehouden onder de naam Voetbalclub Wurfeld SL. SLW voetbalde door de jaren heen in de reeksen tussen 2de en 4de provinciale.

Destijds werden de wedstrijden op het voetbalplein aan de Kapelweg vlak achter de kerk (Sint Laurentius) te Wurfeld gespeeld. Tal van publieke figuren hebben een belangrijke rol in de geschiedenis van de club gespeeld m.n. Toine Schaefer, Thieu Joosten, Jean Bosmans, H. Herthogen, May Gielkens……. Nog steeds zijn familieleden van deze personen rechtstreeks of onrechtstreeks verbonden met de club wat de eigenheid van deze club doet verraden m.n. “familieclub”.

SLW heeft steeds getracht om zoveel mogelijk de “eigen” spelers uit de achtertuin van Wurfeld te laten doorstromen naar het eerste elftal. Hiervoor is de aanwezigheid van jeugdspelers onontbeerlijk.

Gezien elk kerkdorp in die tijd een voetbalclub had, was destijds de concurrentie mbt het werven van spelertjes moordend. Na verloop van de jaren werd het sportieve aanbod en de sportkeuzemogelijkheden groter waardoor er minder toestroom ontstond.

Eind jaren ’90 begin jaren 2000, in een periode waarin clubs het zowel financieel als mbt het samenstellen van jeugdploegen moeilijk kregen, kwamen er een aantal nieuwe personen en impulsen binnen de club. Het accent werd gelegd op de jeugdwerking en aantrekken van nieuwe jeugdspelers en trainers. SLW kende op korte tijd een geweldige groei en de accommodatie in Wurfeld werd al spoedig te klein. Na enkele jaren lobbywerk werd de accommodatie achter de kerk in Wurfeld, met pijn in het hart, verlaten ten voordele van de leegstaande accommodatie van het voormalige KMFC Maaseik. Met man en macht werd er gewerkt om deze nieuwe locatie terug nieuw leven in de blazen. Uiteindelijk werd er een naamswijziging in 2014 gedaan met respect voor de “roots” van Wurfeld en is SLW Maaseik ontstaan.

De club is blijven groeien en de jeugdploegen behaalden steeds betere resultaten waardoor de mogelijkheid tot doorstromen naar het A elftal stilaan een constante is geworden.

SLW Maaseik is een dynamische club waarbinnen je op een mooie locatie en zeer goed verzorgde accommodatie onder begeleiding van goed gemotiveerde en ambitieuze jeugdtrainers in een familiale doch gezonde sportieve omgeving een mooie voetbalopleiding kan genieten.

Jaar na jaar zien we jonge “eigen” spelers doorgroeien naar het A-elftal om zo de clubkleuren van SLW Maaseik te verdedigen, en zo hoort het ook volgens de aloude traditie van de club.

Frits Verdonkschot, 1986

Het wel en wee van S.L.W. :

Een kort relaas door onze eerste secretaris, de Heer Frits Verdonkschot.

Jammer genoeg kunnen wij zijn schitterend handschrift niet afdrukken.

Wurfeld, 13 juli 1963…

Op deze datum werd de eerste voetbalclub boven het doopvont gehouden. Dit gebeurde in de café ‘DE ZWAAN’, destijds uitgebaat door Leo Bakkes, een Nederlander die de voetbalmicrobe erg te pakken had. De eerste bestuursverkiezing leverde volgende samenstelling op: Voorzitter: Jaak Krawinkel, O/Voorzitter: Antoine Verhaeg, Secretaris: Frits Verdonkschot, Schatbewaarder: Alfons Giels, Commissarissen: Hans De Paar en Piet Voorpijl, Lokaalhouders: Leo Bakkes. De kleuren van de club waren wit-wit.

Het eerste speelveld was gelegen achter de zagerij Ost. Er moest veel en hard gewerkt worden om dit speelveld speelklaar te maken. Op de volgende vergaderingen werd beslist in de LIEFHEBBERSBOND te spelen en wel in de ERE-AFDELING. U moet weten dat die Bond pas opgericht werd en slechts zoveel ploegen ingeschreven hadden dat er slechts in een reeks kon gespeeld worden. Die reeks werd dan ERE-AFDELING genoemd. De Heer Leon Kunnen, nu inwoner van Wurfeld, bekleedde toen in die Liefhebbersbond een voorname plaats en het was hij die ons kwam inwijden in de statuten en reglementen van die Liefhebbersbond.

Wij hadden toen geen elf spelers maar elf kameraden, die elke zondag het hart uit hun lijf speelden om te winnen en dat deden ze dan ook vaak. Na afloop had iedereen de grootste lol. Het eerste competitiejaar was dan ook een groot succes: 4de plaats op 12. Het tweede competitiejaar kregen we enkele geroutineerde spelers bij, die werden aangekocht bij K.Maaseik FC, nl. de gebroeders Jos en Robert Tiesters en Mathieu Scheepers. Deze versterkingen brachten hun steentje bij tot verbetering van het geleverde spel. Jammer genoeg kwam er een kink in de kabel kwestie ons speelveld. Wij mochten achter de zagerij niet meer spelen… Goede raad was nu erg duur… Doch ook dit euvel werd opgelost, gelukkig maar. De keer daarop speelden onze jongens bij Jan Bosmans, achter op de weide. Alvorens wij ‘s zondags om drie uur moesten spelen was het nodig dat de koeien naar een andere weide overgeheveld werden. Alle krachten werden verzameld met schop en kruiwagen om de achtergelaten vlaaien (koeien-) op te ruimen. Niemand zag daar tegenop… Er werd sport gedaan voor het plezier. Dit terrein was ondanks de koeienvlaaien het beste terrein in de liefhebbersvoetbal in heel Limburg. Dat jaar werden de interprovinciale wedstrijden Limburg-Brabant voor A-ploegen en B-ploegen op dit terrein gespeeld. Er was ferm wat belangstelling en het café ‘De Zwaan’ bij Leo Bakkes draaide op volle toeren. De kleedkamers werden ingericht op de beugelbaan naast het café.

De ploeg in de tijd van de LIEFHEBBERSBOND…

Staande: Hans De Haar, Antoine Verhaeg, Mathieu Scheepers, Freddy Krawinkel, Jaak Ramaekers, Robert Tiesters, Jean Bosmans, Ivo Geelen, Willy Vandeurzen, Jaak Krawinkel.

Zittend: Jos Heymans, Victor Vanbriel, Roger Derenette, Jaak Joosten, Jos Tiesters.

Foto gemaakt op het terrein van Ven VV…

Dit liedje duurde echter ook niet lang want Jan Bosmans had ons te kennen gegeven voor volgend seizoen uit te kijken naar een ander voetbalterrein. Goede raad was weeral duur. Het bestuur bleef niet bij de pakken zitten. Antoine Verhaeg en Frits Verdonkschot zouden naar Mevrouwke (Kasteeldame Mevr. de Fraipont-Nagels) gaan om daar te praten en een stuk land te verwerven om een voetbalterrein aan te leggen. In den beginne kon Mevrouwke ons ook niet helpen omdat alle stukken grond die haar eigendom waren verpacht waren aan de boeren. Enkele dagen gaan eroverheen… ik ontmoet toevallig Bér Tiesters… Hij had al gehoord van de moeilijkheden een geschikt terrein te vinden om een voetbalveld aan te leggen. Hij lachte eens en zei toen dat dit geen probleem zou vormen. Hij had een stuk grond liggen dat te weinig opbracht voor de landbouw… de haver stond slechts 30 cm hoog… hij wenste deze grond te laten liggen, indien wij een akkoord konden bereiken met Mevrouwke. Het akkoord kwam er nog dezelfde dag. Antoine Verhaeg en ikzelf huurden de grond (op papier) voor 1.500,-Fr. per jaar… indien wij het niet konden opbrengen ging het ook voor een nog kleinere som. Iedereen was opgetogen. De aanleg van het voetbalveld waar het heden nog ligt kon beginnen. Er moest erg hard gewerkt worden. De afmetingen waren onvoldoende om in de K.B.V.B. te gaan spelen, hetgeen reeds lang de bedoeling was. Wij telden toen het jaar 1966. De datum van de officiële inhuldiging van het terrein was reeds vastgezet… 15 augustus ’66. De grond was afgezoomd met een brede haag van ongeveer 15 m. Die haag zou moeten verdwijnen wat ook gebeurde. Toen de haag verdwenen was lag die oppervlakte 1 meter dieper dan de rest van het veld. Twan Verhaeg, een echte doorzetter, had zonder dat er iemand iets van wist de grote bulldozer bij Voets besteld en omdat het land in het midden een onzichtbare heuvel vertoonde liet hij met de schaaf van die bulldozer die hele berg in dat laag gedeelte duwen, zodat het terrein zo glad was als een biljart. Jammer genoeg bleven aan de kant van Bér Vandeweerdt nog 40 meter open liggen. Maar ook dit vormde voor Twan geen hinderpaal. Hij nam Bertje Iser onder de arm en als Bert (in die tijd vrachtvoerder) een wagen kiezel of metszand naar Neeroeteren en moest brengen, bracht hij bij het terugkomen een wagen bergkiezel mee terug, zolang tot het gat gevuld was (alles bij elkaar zo’n 60 wagens) plus nog een twintig wagens zwarte grond. Het niveau – verschil was alzo helemaal weggewerkt. Bertje Iser deed dit werk gratis, doch aannemer Voets hebben wij 2 jaar later 7.500,-Fr moeten betalen. Met de medewerking van verschillende boerenmensen uit Wurfeld werd het terrein ingezaaid. (Leike en Janneke Vermeulen, Bekker van het Jagersborg, Bér Tiesters en Jan Bosmans… allemaal hebben ze geholpen). Ons speelveld lag er prima bij. Geen mens geloofde dat er op deze slechte grond een sprietje gras uit zou komen. Het wonder gebeurde, het gras groeide als hop en moest weldra gemaaid worden. De zeis en grasmachientjes werden aangesproken. Van Jef Vandeweerdt kregen wij een 80-tal betonpalen om het terrein af te bakenen. De doelen, die ons terrein moesten speelklaar maken kosten stukken van mensen. Twan wist weeral raad. Hij ging naar de Boswachter (Geerinck… een kleinzoon speelt nu bij onze pre-miniemen) en kocht daar voor 100,-Fr 4 dikke grenen van 10 à 12 meter lang… ook dit was in orde… De kleedkamers werden op enkele dagen tijd gebouwd onder de leiding van Rik Gielkens, die inmiddels bij het bestuur toegetreden was. De kiezel werd geleverd door Bertje Iser, Leon Joosten zorgde voor zand en cement, de deuren werden geschonken door Jef Joosten. Alles kwam zo op zijn pootjes terecht.

De aansluiting bij de K.B.V.B. moest gebeuren en daar had niemand kaas van gegeten. Er werd een algemene vergadering belegd bij moeder Derenette (moeder van speler Roger en schoonmoeder van Frits, ondergetekende) en wij nodigden Lom Bosmans uit, in Wurfeldse voetbalmiddens geen onbekende. Hij maakte deel uit van het bestuur van K.Maaseik FC en gaf uitleg hoe alle administratieve formaliteiten vervuld dienden te worden tot aansluiting bij de K.B.V.B. Hij heeft zich schitterend van zijn taak gekweten want enkele weken later werden wij officieel lid van de grote bond. Een ander bestuur werd gekozen en Leon Joosten werd de nieuwe voorzitter, alle andere functies bleven behouden behalve Willy Gielkens, die schatbewaarder werd. Er werd voorgesteld om bij de opening van het nieuwe terrein twee grote clubs uit te nodigen om de openingswedstrijden te komen spelen. Dit ging niet van een leien dakje en uiteindelijk werden de clubs Patro Eisden en St.-Truiden VV bereid gevonden dit klusje te klaren. Er diende echter een vergoeding van 7.500,-Fr elk te worden betaald. Op 15 augustus ’66 werd het terrein ingehuldigd. Er waren 511 betalende toeschouwers. Iedereen, die zijn/haar steentje had bijgedragen tot de verwezenlijking van deze accommodatie werd uitgenodigd. Het was een grandioos voetbalfeest.

Zo is S.L.W. langzaam beginnen te groeien… Wel wil ik nog tussen haakjes vertellen dat wij op de drie jaar dat wij in de Koninklijke Belgische Liefhebbersbond hebben gespeeld maar een keer voor de groene tafel zijn moeten verschijnen. Ik durf erbij te vertellen dat dit was om een uniek feit in de voetbalgeschiedenis. Het was namelijk zo dat wij in die tijd een erg grote en forse keeper hadden, die de bal opving en hem weer uittrapte. Hij trapte zo hard en ver dat hij in het doel van de bezoekende ploeg verdween en zo een doelpunt aantekende… ongelooflijk en toch waar… De scheidsrechter keurde dit doelpunt af (maar bij klacht voor de groen tafel werd het doelpunt als geldig beschouwd). Je moet het maar meemaken… doch echt gebeurd.

Frits Verdonkschot, Ere-secretaris S.L.W. (15 augustus 1986)